كاركنان هیچ تأثیری در تصمیمات ندارند. هر تصمیمی فقط با نظر و تأیید مدیر قابل اجراء است و در صورت رد (هر چند اگر صحیح باشد) جایی برای برگشت وجود ندارد.

بی توجهی به مسائل رفاهی كاركنان:

عدم توجه به مسائل رفاهی و آسایشی پرسنل موجب كاهش انگیزه می شود. در این مورد ممكن است كاركنان از سازمان خود خارج شوند و به سازمان دیگری بپیوندند كه، مشكلات آن

ها را درك می كند و امكانات مناسبی برایشان در نظر می گیرد.

عدم اطلاع كاركنان از نتایج عملكرد خود:

یكی دیگر از مهمترین عوامل بروز بی تفاوتی در كاركنان، عدم اطلاع از نتیجه كاری كه انجام داده اند می باشد. به گفته دیگر، بازخورد ناكافی از كار انجام شده و ندانستن این كه استاندارد عملكرد او چیست، موجب پرداخت بهاء گزافی خواهد شد. برای روشن شدن مطلب مثالی می آوریم،  كارگری را در نظر بگیرید كه موظف است لوازمی را در پالت قرار دهد و به قسمت دیگری از خط تولید انتقال دهد. اگر او با نحوه چیدن درست قطعات در پالت و نتیجه آن مطلع نباشد و آن وسایل را بصورت نامنظم حمل نماید، موجب می شود تعداد كمی قطعه را در پالت قرار دهد و تعداد دفعات حمل و نقل نیز اضافه خواهد شد كه باعث اتلاف وقت و افزایش زمان انجام كار و هزینه می شود. درصورتی كه اگر به او آموزش داده شود و با نحوه درست چیدمان لوازم آشنا شود و بطور مستمر در جریان نتیجه عملكرد خوب خود قرار گیرد، می توان انتظار داشت كه او در آینده نتایج بهتری از كار خود بگیرد.

  راهکارهای برخورد با بی تفاوتی در کارکنان

حال كه با علل بروز بی تفاوتی آشنا شدیم باید بدنبال راه چاره و روش پیش گیری و از بین بردن‌ آن در كاركنان باشیم. در اینجا تعدادی از مهمترین روشهای كنترل بی تفاوتی را مورد بررسی قرار می دهیم.

 آزادی عمل به كاركنان در انجام امور قسمت خود:

 منظور از آزادی عمل، فكر كردن و عمل نمودن در مورد حیطه كاری خود می باشد. در این صورت كاركنان احساس رضایت می كنند و از انجام كار خود ابراز خشنودی می نمایند.

 اهمیت دادن به هر شغل بدون مقایسه با مشاغل دیگر سازمان:

 اگر به هر شغل بعنوان یك كار مهم و مورد نیاز در سازمان توجه شود، هیچگاه مقایسه بین مشاغل و مشخص كردن مهمترین و كم اهمیت ترین، پیش نمی آید. در نظر مدیریت منابع انسانی، وجود كلیه شغلها در جایگاه خود مهم و برای ادامه كار سازمان و رسیدن به اهداف عالی ضروری و لازم است. در این صورت هیچ كس احساس حقارت نمی كند و كاركنان با انجام كاری كه مسئول آن هستند ابراز رضایت و خشنودی می كنند.

 ارزیابی عملكرد: فرآیندهای مختلفی در مدیریت منابع انسانی وجود دارد. از جمله آنها، ارزیابی عملكرد كاركنان می باشد كه به نوبه خود بسیار حائز اهمیت و در خور توجه است. به همبن دلیل كمی بیشتر به آن می پردازیم. برای دست یابی به یك عدالت در سنجش عملكرد كاركنان، در هر سطوحی می بایست ارزیابی دو جانبه یعنی مدیران از زیر دستان خود و كاركنان از مدیران و رواسای قسمت خود صورت گیرد. این روش می تواند مناسبات بین آنها را بهبود ببخشد و نظر كاركنان نسبت به مدیریت را تغییر دهد.

 زیبایی محل كار: زیبایی و آراستگی محل كار موجب دلچسب شدن آن برای كاركنان می شود. در یک بررسی بعمل آمده مشخص شد که استفاده از رنگهای دلپذیر در محیط کار باعث کاهش غیبتهای مکرر کارکنان، افزایش دلبستگی و دلگرمی آنان به کار و کاهش خستگی عمومی بدن می گردد. سلولهای چشم در مقابل طول موجهای مختلف حساسیت های مختلف از خود نشان می دهند. مثلاً رنگهای روشن و ملایم چشم و اعصاب کارکنان را آرامش می بخشند و با توجه به تحقیقات روانشناسی ناخود آگاه در آنان شور و علاقه به کار ایجاد می کنند.

 افزایش دانش كاركنان: سازمانهای یادگیرنده بدنبال كسب بهترین ها (از جهات مختلف) هستند. برای بدست آوردن بهترین ها باید دائماً آموخت و آموخته ها را انتقال داد. این كار را همه كاركنان از مدیر ارشد تا كاركنان ساده سازمان به نسبت نیاز شغلی باید انجام دهند. آموزش مستمر به سازمان قدرت می دهد و سرعت حركت را برای رسیدن به هدف، بیشتر می كند. در سازمانهای یادگیرنده، بدلیل افزایش توانایی فكری كاركنان، آموزش روشهای جدید، عدم وجود سرزنش، استقبال از ایده های جدید، كاهش شدید تنبیه ها، تقویت رضایت مندی كاركنان، تقسیم قدرت در بین كاركنان و ... كاركنان از كار خود لذت می بدند و دائماً در حال پویایی هستند در چنین سازمانی بهیچ وجه بی تفاوتی بوجود نمی آید.