این مراکز، یکی از ابزارهای رشد اقتصادی هستند که به منظور حمایت از کارآفرینان تحصیل کرده بنیاد می‌شوند و با ارائه امکانات و تسهیلات عمومی زمینه تأسیس و پایداری شرکت‌ها و استارتاپ‌ها را فراهم می‌کنند.

 استفاده از مراکز رشد، به عنوان یکی از ابزارهای پذیرفته شده برای تبدیل خلاقیت ها و دستاوردهای علمی و تحقیقاتی به محصولات قابل ارائه به بازار و توسعه کارآفرینی به‌حساب می‌آید.

 البته امروزه پارک‌های علمی و فناوری زیرمجموعه‌ها و بخش‌های زیادی دارند که مراکز رشد تنها یکی از آن‌ها می‌باشند.

 ایده اصلی تأسیس مراکز رشد به دوران رکود اقتصادی آمریکا در دهه ۷۰ میلادی بر می‌گردد که بسیاری از شرکت‌های بزرگ به دلیل رکود اقتصادی اقدام به تعدیل و اخراج پرسنل خود می‌کردند.
دولت آمریکا به منظور مقابله با بحران بیکاری موضوع ایجاد زیرساختارهایی جهت ایجاد موسسات و شرکت‌های کوچک زودبازده را در برنامه خود قرار داد و مرکز رشد را در زمینه‌های مختلف تأسیس نمود.

 تفکر اصلی مراکز رشد کمک به ایجاد شرکت‌های زودبازه نوپا است و به دلیل اینکه پتانسیل و انگیزه این سبک فعالیت بین فارغ‌التحصیل دانشگاه‌ها بشتر است، امروزه اکثر مراکز رشد دنیا در کنار دانشگاه‌ها و مراکز علمی مستقر هستند.

 خدماتی که مراکز رشد به شرکت‌های نوپا ارائه می‌کنند شامل خدمات زیرساخت و عمومی مثل: فضای کاری، تجیهزات و خدمات اداری و حقوقی مثل معافیت‌های مالیاتی، مشاوره مدیریتی و تجاری، انتقال فناوری، تأمین نیروی انسانی و .. است.

 هم اکنون بیش از ۳۰۰۰ مرکز رشد در دنیا فعال است که بیشتر آن‌ها در آمریکا و ژاپن مستقر می‌باشند.
در ایران نیز مراکز رشد زیادی وجود دارد که تقریباً همه ‌آن‌ها در مراکز دانشگاهی مستقر و زیر نظر وزارت علوم هستند.