کسب و کارهای نوپا (استارت‌آپ‌ها) به زعم اریک، عبارت هستند از نهادهایی که توسط کارآفرینان به منظور کمک به خلق تولیدات و خدمات جدید، در شرایط عدم اطمینان فزاینده به وجود می‌آیند (Eric, 2011).

نویسنده‌ای دیگر، کسب و کارهای نوپا را شرکتی کوچک می‌داند، که هدف تبدیل شدن به مدل کسب و کار قابل تکرار و قابل گسترش و قیاس پذیر را دنبال می‌کند (Calopa, Horvat, & Lalic, 2014). گراهام نیز نوپا را چنین تعریف می‌کند: کسب و کاری که به منظور رشد سریع طراحی شده است (Graham, 2004).

مطالعه‌ای که OECD اخیرا در رابطه با روش شناسی نوآوری در سطح شرکتی انجام داده است، نشان دهنده این موضوع است که در میان شرکت‌های کوچک و متوسط (SMEs)، شرکت‌های نوپا، نقش مرکزی در ایجاد شغل و افزایش نرخ رشد و نوآوری دارند (OECD, 2015). در واقع کسب و کارهای نوپا ساده ترین منبع خلق شغل در طی دهه گذشته به شمار می‌آیند. گرچه کسب وکارهای نوپا وزن کمی در اقتصاد دارند، اما آنها به طور متوسط ۱۷% اشتغال را در کشورهای اروپایی بر عهده دارند و تقریبا نسبت به شغلی که از بین می‌برند (۲۲%)، دو برابر شغل ایجاد می‌کنند (۴۲%). موضوع ایجاد اشتغال توسط استارت‌آپ‌ها بحثی است که تقریبا در تمامی اقتصادها، و بخش‌ها وجود دارد (Criscuolo, Gal, & Menon, 2014).

به طور گسترده، کسب و کارهای نوپا یا استارت آپ‌ها از نوآوری‌های بسیار متنوعی استفاده می‌کنند: اکتشافات بدیع علمی، استفاده از تکنولوژی‌های موجود برای کاربردهای جدید و متفاوت، اتخاذ و توسعه مدل کسب و کار جدیدی که ارزشی پنهانی را که قبلا ناپیدا بود را پدیدار کند یا خیلی ساده کالا یا خدماتی را به مکانی می‌آورند که قبلا در آن ناحیه جغرافیایی وجود نداشت (Bansal, 2012)، در تمامی این موارد نوآوری در بطن موفقیت شرکت نهفته است. در این تعریف نکته بسیار مهمی نهفته است: ”زمینه ای که نوآوری در آن رخ می‌دهد و اینکه استارت آپ‌ها به منظور روبه رو شدن با عدم قطعیت فزاینده طراحی شده‌اند“ (Eric, 2011).

تفاوت بین استارت آپ و کسب و کار کوچک

هر چند، کسب و کارهای نوپا معمولا کسب و کارهایی کوچک و متوسط هستند، لیکن، بایستی در نظر داشت که هر نوع کسب و کار کوچک و متوسطی استارت آپ به حساب نمی‌آید و در واقع تفاوت‌هایی بین این دو مفهوم وجود دارد. اینکه تفاوت از کجا شروع می‌شود، بسته به سطح تکنولوژی به کار رفته در کسب و کار‌ها دارد و معمولا استارت آپ‌هایی که با رشد شدید فناوری رو به رو هستند، بسیار متفاوت از سایر کسب و کارهای معمولی هستند. به زعم هرمان و همکاران(۲۰۱۵)، اگر کارآفرینی یک کسب و کار سنتی کوچک را شروع کنند، احتمال به موفقیت رسیدن در این کسب و کار نسبتا خوب بوده و قریب به ۷۵ % شانس موفقیت دارند، اما در طرف دیگر اگر یک استارت آپ را شروع کنند، با وجود بدیع بودن ایده و محصول و منطقی بودن طرح کسب و کار به منظور جذب سرمایه خطر پذیر، شانس شکست بالای ۷۵ % خواهد بود (Herrmann, Gauthier, Berman, & Marmer, 2015).

شیوه‌های تامین مالی نوپاها

یکی از مهم‌ترین قدم‌ها در شروع یک کسب‌وکار، تضمین وجود منابع مالی کافی است. کوتا و جورج ( (Kotha & George, 2012) نشان دادند که کارآفرینانی با تجربه قبلی در استارت‌آپها، می‌توانند وجوه بیشتری را برای تامین مالی به دست آورند. اثرتون (۲۰۱۲) نیز نشان می‌دهد که عوامل متعددی بر تصمیم یک بانی استارت‌آپ در مورد منابع تامین مالی تاثیر می‌گذارد. یافتن منابع مالی برای شروع یا توسعه یک استارت‌آپ یکی از مهم‌ترین موانعی است که استارت‌آپ‌ها با آن مواجه می‌شوند.

روش‌های سنتی تامین مالی شرکت‌های استارت‌آپ نشان‌ دهنده توالی منطقی جذب وجوه سرمایه‌گذاری توسط استارت‌‌آپ‌ها است. اگر بنیان‌گذاران یک پرو‌ژه استارت‌آپ منابع مالی شخصی مکفی نداشته باشند معمولا به روش‌های تامین مالی سنتی از جمله وام‌های بانکی، دوستان و آشنایان، خانواده، سرمایه‌گذاران ایده، فرشتگان کسب‌وکار و سرمایه‌گذاران خطرپذیر رجوع می‌کنند (Calopa, Horvat, & Lalic, 2014). همچنین شتاب دهندگان کسب وکارها نیز از جمله شیوه های نوین تامین مالی استارت‌آپ‌ها به شمار می آیند.

• سرمایه گذاران خطر پذیر (VC)

سرمایه خطرپذیر پولی است که به یک کارآفرین یا یک کسب و کار نوپا در مراحل اولیه توسعه آن اعطا می‌شود، با این امید که در آینده از نرخ بازگشت سرمایه‌گذاری بسیار بالایی برخوردار خواهد شد. سرمایه‌گذاری خطر پذیر یک نیروی کوچک ولی بسیار قوی در اقتصاد‌های توسعه یافته به شمار می‌رود (Tedesco, 2014). کسب و کارهایی که از طرف سرمایه‌گذاران خطر پذیر مورد حمایت قرار می‌گیرند، مستقیما در توسعه فناوری تاثیرگذار هستند (Christofidis & Debnande, 2001). به حدی که برخی از شرکت‌های بسیار قدرتمند جهانی مانند مایکروسافت ، گوگل و اپل ، در مراحل اولیه رشد خود از حمایت مالی سرمایه‌گذاران خطرپذیر بهره‌مند شده بودند (Tedesco, 2014).

. به‌ طور خلاصه می‌توان ویژگی‌های سرمایه‌های ریسک‌پذیر را بصورت زیر بیان نمود ( Hellmann & Puri, 2002):

منابع مالی شرکت‌های جدید و کوچک و سریعا در حال رشد را تأمین می‌کنند.

در مالکیت این شرکت‌ها سهیم می‌شوند.

در توسعه محصولات و خدمات جدید کمک می‌کنند.

با مشارکت فعالانه خود، برای شرکت مورد نظر ارزش افزایی می‌کنند.

با انتظارکسب سود فراوان، ریسک بیشتری را می‌پذیرند.

جهت‌گیری بلندمدت دارند.

• فرشتگان کسب و کار

فرشتگان کسب و کار اغلب کارآفرینان یا بازنشستگان موفقی هستند که در کسب و کارهای نوپا به صورت فعال هم سرمایه‌گذاری مالی می‌کنند و هم سرمایه‌گذاری زمانی. آن‌ها معمولا فقط از منابع مالی خود سرمایه‌گذاری می‌کنند و اغلب در کسب و کارهای محلی سرمایه‌گذاری می‌کنند (Hudson, 2014). هم فرشتگان کسب و کار و هم سرمایه‌گذاران مخاطره پذیر در شرکت‌های خصوصی و نوپا از طریق آن چه که سرمایه‌ صبور خوانده می‌شود، سرمایه‌گذاری می‌کنند. فرشتگان کسب و کار اولین دور از سرمایه‌گذاری مستقل خارجی برای کسب و کارهای نوپا هستند. فرشتگان به طور معمول در مراحل اولیه توسعه کسب و کار نوپا، زمانی که بنیان‌گذاران آن منابع مالی شخصی خود را به اتمام رسانده‌ و نه از دوستان و آشنایان و نه از خانواده انتظار کمک مالی دارند، وارد می‌شوند. کارآفرینان اغلب در جستجوی فرشتگان کسب و کار به منظور درخواست کمک از آن‌ها هستند (McKakill, 2009). مک کاسکیل (۲۰۰۹) در کتاب خود بیان می‌کند که جدا از منابع مالی که فرشتگان کسب و کار در اختیار کارآفرینان قرار می‌دهند، از آن‌ها انتظار می‌رود که در یک یا چند مورد از روش‌های زیر نیز به کارآفرینان یاری رسانند:

    تجربه حضور در صنعت

     تجربیاتی در مورد ساختن استارت آپ‌ها یا کسب و کارها

    شبکه‌سازی

    تجربیاتی درباره تامین سرمایه

    دسترسی به سرمایه‌گذاران خطرپذیر

    دسترسی به همکاران راهبردی

• شتاب دهنده‌های استارت آپ‌ها

مهم‌ترین روش تامین مالی نوین برای استارت‌آپ‌ها شتاب‌دهنده‌ها هستند. اصلی‌ترین دلیل برای ایجاد شتاب‌دهنده‌های استارت‌آپ‌ها امکان و نیاز به خلق یک اکوسیستم به دلیل افزایش تعداد استارت‌آپ‌ها از طریق برنامه‌ها است (Calopa, Horvat, & Lalic, 2014).

در سال ۲۰۰۵ میلادی شتاب دهندگان استارت آپ‌ها در سیلیکون ولی- خانه بسیاری از کارآفرینان سریالی در صنعت نرم افزار- زاده شدند. شتاب دهندگان، شرایط ارتباط آسان استارت‌آپ ها، سرمایه گذاران، و کارآفرینان را با یکدیگر فراهم می‌کنند (Borella, 2012)، و به عنوان راهی در آمده است که استارت‌آپ‌ها را در شکل دهی کسب و کاری مستحکم و زیست پذیر یاری می‌رساند. با این حال اتفاق نظری در رابطه با تعریف شتاب دهندگان کسب و کارها وجود ندارد. اما تعریف هاچ برگ (۲۰۱۵)، از شتاب‌دهندگان، می‌تواند تعریفی قابل قبول باشد:

شتاب‌دهنده استارت‌آپ، شرکتی است که از ابتدای کار یک استارتآپ آن را تحت پوشش خود در می‌آورد و برای این کار از میان شرکت کنندگان، پس از مدتی کوتاه یکی را برگزیده و به عنوان استارتاپ انتخاب می‌کند. شتاب‌دهنده‌ها با سرمایه‌گذاری اولیه بر روی یک شرکت نوپا، درصدی از مالکیت آن را در اختیار گرفته و در مقابل به گردانندگان پروژه آموزش‌های لازم و خدماتی در مسیر ارزش آفرینی سریعتر و برای کسب موفقیت بهتر را می‌دهند (Hochberg, 2015).

نمودارهای سوم و چهارم ترکیب روش‌های تامین مالی برای اکوسیستم استارت‌آپ‌ها در هند و سیلیکون ولی نشان می‌دهد. همان طور که مشاهده می‌شود. ذخایر شخصی، دوستان و آشنایان و خانواده بیشترین سهم (۶۳ درصد) در تامین مالی استارت‌آپ‌ها(در سال ۲۰۱۲) در هند دارند (Bansal, 2012).

منابع:

    پاداش زیوه، حمید. “مکانیسم‌های توسعه کارآفرینی نوپا در ایران در چارچوب گفتمان اقتصاد مقاومتی.” اقتصاد مقاومتی اقدام و عمل، تهران، تیر ۲۴-۲۴، ۱۳۹۵.

Atherton, A. (2012). Cases of startup financing: An analysis of new venture apitalisation structures and patterns. International Journal of Entrepreneurial Behaviour & Research, ۲۸-۴۷.

Bansal, M. (2012). statistics about funding in the startups. Retrieved from TechAloo: http://techaloo.com/statistics-about-funding-in-the-startups/

Calopa, M. K., Horvat, J., & Lalic, M. (2014). Analysis of financing sources for start-up companies. Journal of Management, ۱۹-۴۴.

Criscuolo, C., Gal, p., & Menon, C. (2014). Dynamics of employment growth: new evidence from 18 countries. OECD scince, tevhnology and industry policy paperson.14,OECD publishing. http://dx.doi.org/10.1787/5zj417hj4hg6-en.

Dilger, R. (2013). SBA Assistance to Small Business Startups: Client Experiences and Program Impact. Congressional Research Service, ۱-۲۱.

Eric, R. (2011). The Lean Startup. New York: Crown Business.

Hochberg, Y. (2015). Accelerating Entrepreneurs and Ecosystems: The Seed Accelerator Model. Rice University, MIT & NBER† Conference Draft.

OECD. (2015). Young SMEs, growth and job creation. http://dx.doi.org/10.1787/5jz417hj6hg6-en.

shane, S., & Venkatarman, S. (2000). The promise of entrepreneurship as a field of research. Academy of Management Review 25(1), ۲۱۷-۲۲۶.

Tedesco, D. (2014). An Overview of the Venture Capital Process for Entrepreneurs. Entrepreneurship and Innovation White Paper Series, ۱-۸