۱ . تقریبا همزمان با کارل مارکس, هم‌وطن او به نام فردریک لیست ، در کتابی به نام " اقتصاد سیاسی تولید ملی " سعی کرد نشان دهد ، رقابت میان دولت‌ها برای رسیدن به قدرت قوی‌تر ، واقعیت اقتصادی و سیاسی نظام بین الملل است . معنای سخن لیست که بعداً مبنای نظریه واقع‌گرایی در روابط بین‌الملل شد ، این است که ، امکان توسعه در غیاب دولت قوی و مقتدر یا به زبان امروزی در غیاب دولت توسعه خواه کارآمد وجود ندارد .۲ . همه دولت‌ها و حکومت‌ها به دنبال نیل به موفقیت ، با هدف دسترسی به قدرت ملی قوی‌تر ، هستند . اما صرف خواستن کافی نیست . برخی می توانند و برخی نمی توانند . سازوکارهای تخصیص منابع و تصمیم سازی باید اجازه به فعل نشستن چنین امری را بدهد . به زبان ساده‌تر با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی‌شود . ویژگی‌های ساخت قدرت و سیاست و نوع تخصیص منابع بودجه‌ای به گروه‌ها و رشته فعالیت‌های مختلف ، تعیین می‌کند که به چه میزان امکان رسیدن به اهداف خوب وجود دارد .۳ . زمانی پیش از انقلاب ، ۴۰ درصد بودجه صرف عمران و سرمایه‌گذاری و ۶۰ درصد صرف امور مصرفی و جاری می‌شد . الان حدود ۸۷ درصد بودجه صرف امور جاری و ۱۳ درصد صرف عمران و سرمایه‌گذاری می‌شود . در عمل ، این ۱۳ درصد نیز در برخی از سال‌ها ، به دلیل کسری در بودجه عملیاتی ، صرف امور جاری می‌شود ، مثل برداشت از صندوق توسعه ملی ( این یعنی خوردن از مایه ) . اقتصادی که نتواند به اندازه کافی سرمایه‌گذاری کند ، نمی‌تواند تولید قوی داشته باشد . همان‌طورکه نمی‌تواند جلوی تخریب محیط زیست و طبیعت و برداشت بیش از اندازه از آب های زیرزمینی و نشست خاک را بگیرد .دلیل این وضع تو در تویی نهادی و بودجه خوار شدن دستگاه‌ها و نهادهای مختلفی است که در چارچوب تعریف کلاسیک دولت قرار ندارند . دولت نه به معنای کلاسیک کلمه که در کشورهای اسکاندیناوی وجود دارد ، بلکه به معنای خاص شکل گرفته در ایران بیش از اندازه بزرگ و بدون بازده اجتماعی است . چنین دولتی نه چیزی برای انباشت سرمایه می‌گذارد و نه بخش مهمی از هزینه‌های جاری‌اش در خدمت اقتصاد و جامعه است . ۴ . تتمه بودجه و درآمدهای نفتی که به عمران و سرمایه‌گذاری اختصاص پیدا می‌کند ، با کیفیت بسیار ضعیفی هزینه می‌شود . مقایسه دو پروژه سرمایه‌گذاری استادیوم آزادی با صد هزار نفر و استادیوم نقش جهان اصفهان با هفتاد هزار نفر ، این کیفیت ضعیف را به خوبی نشان می‌دهد . اولی دو سال و نیم و دومی تقریباً بیست سال طول کشیده‌اند . با فرض کیفیت یکسان ، دومی به رغم ظرفیت کمتر ، تقریبا هشت برابر اولی طول کشیده است . پروژه‌هایی که دیر به بهره برداری می‌رسند و یا ناتمام رها می‌شوند ، موجب تولید ملی با متوسط هزینه و در تحلیل نهایی قیمت بالا و غیررقابتی می‌شوند . علاوه بر این ، منابع بانکی را در خود قفل می‌کنند و مطالبات معوقه بانکی را دامن می‌زنند .۵ . به این موارد ، ناتوانی در استفاده از فرصت‌های تمدنی جاری جهانی ، در عرصه اقتصاد و فناوری را هم باید اضافه کرد که ، ریشه در مناسبات پرتنش با قدرت‌های بزرگ جهانی دارد .همین‌طور به توزیع نابرابر ثروت و درآمد ، و ظهور طبقه نوکیسه‌ای باید اشاره کرد که ، کارکردش اشاعه آثار نمایشی و مصرف تجملاتی ضد تولید ملی است؛ و به فرار مغزها که به معنای از دست دادن مهم ترین پایه تولید در عصر دانش و دانایی است .
 ️رفع تو در تویی نهادی کلید گشایش در عرصه اقتصاد ملی است . این به معنای اصلاح ساخت قدرت و ابتنای آن بر شعار " جهانی فکر کن ، ملی عمل کن " هست . تو در تویی نهادی یعنی دولت در دولت بودن نظام قدرت در ایران . یعنی وجود مراکز قدرت و تصمیم گیری بیش از انداره که هم موجب بودجه جاری خیلی بزرگ و از مایه خوردن اقتصاد می شود و هم کیفیت مدیریت پروژه های سرمایه گذاری را به شدت تضعیف می کند . در عین حال ، اجازه قرار گرفتن در مناسبات کم تنش با جهان و منطقه و امکان استفاده از ظرفیت های اقتصادی جهان کنونی را ، در قالب سرمایه گذاری های مشترک خارجی ، نمی دهد .تو در تویی نهادی ، در عین حال ، با ایجاد فضاهای مناسب برای رانت جویی گروه‌های اجتماعی وصل به مراکز قدرت ، اجازه عادلانه‌تر شدن توزیع ثروت و از این طریق پیوند مصرف با تولید ملی را هم نمی دهد . همچنان که با ایجاد ضد انگیزش های شدید موجب از دست رفتن بهترین مغزها می شود .