آمونیتی بزرگ که به وضوح نسبت و نرخ خمشی متفاوت با مارپیچ طلایی دارد.

انتخاب سنگواره آمونیت به عنوان جایزه چراغ، از چند جهت قابل توجه است:

۱ - سنگواره‌ها زمانی جزء نمادهای جدانشدنی علم بوده‌اند و علاقه‌مندان به علم، علاقه‌ای سیری‌ناپذیر به جمع‌آوری و مطالعه و کسب دانش درباره سنگواره‌ها داشتند. حتی نجبا و اشراف اروپایی که حمایت از دانشمندان را نشانه فرهنگ‌دوستی خود می‌دانستند، شخصا به جمع‌آوری و مبادله تفننی سنگواره با یکدیگر و دانشمندان می‌پرداختند. خوب است که این اهمیت و جذابیت در جامعه امروز نخبگان علمی کشور ما نیز یادآوری شود.

۲ - سنگواره‌ها نماد قدمت و سابقه هستند. در فضایی که قدیمی‌ها فراموش‌شده و نورسیده‌ها، نورچشمی شده‌اند، تأکید بر جنبه نمادین سنگواره‌ها به عنوان یادگارهایی از دوران باشکوه گذشته، ارزشمند است.

۳ - سنگواره‌ها نشانه و نماد تغییر و تکامل هستند. آن‌ها برش‌هایی از لحظه‌های گذشته تاریخ زمین‌ اند که به ما نشان می‌دهند همه‌چیز درحال تغییر و تکامل است. تأکید بر به‌رسمیت شناختن جنبه تکاملی سنگواره‌ها بسیار مهم است.

۴ - سنگواره‌ها (در کنار ستاره‌ها) نماد بی‌کاربرد بودن علوم پایه هستند. سال‌هاست که کمابیش در همه جهان و به‌خصوص در کشورهای درحال توسعه مثل ایران، بر طبل کاربردگرایی می‌کوبند و تحقیق و پژوهش در رشته‌های کاربردی را به رشته‌هایی که فایده مستقیم اقتصادی ندارند، ترجیح می‌دهند. زیست‌شناسان به دنبال بیوتکنولوژی و پزشکی رفته‌اند، زمین‌شناسان به دنبال نفت و انرژی، فیزیک‌دان‌ها به دنبال مکانیک و مهندسی و برداشت انرژی و شیمی‌دان‌ها کیمیای صنعت را می‌جویند. دیرینه‌شناسی و ستاره‌شناسی دو شاخه بسیار بی‌کاربرد از علم هستند که از سویی به خاطر جذابیت‌های ذاتی و نمادین و از سوی دیگر به خاطر کم‌ترین امکان آلودگی به کامجویی‌های اقتصادی، هم‌چنان جلال و جمال علم را نمایندگی می‌کنند، اما متأسفانه در جوامعی مثل ایران، رشته‌هایی کنارافتاده و از سوی دولتیان نادیده‌گرفته‌شده هستند. وضعیت کنونی رصدخانه ملی و فقدان موزه‌های کارآمد تاریخ طبیعی نشان‌دهنده وضعیت ناگوار موجود است. تأکید بر نماد سنگواره در جامعه‌ای که هنگام صحبت از علم، همه به یاد هسته اتم و ژنوم و سلول بنیادی می‌افتند، نشانه خوبی برای اهمیت دوباره به علوم اصیل پایه و نشاندن حوزه‌های کاربردگرایانه به جای خود است.